Organizm człowieka jest tak zaprogramowany, że w niektórych sytuacjach, sam potrafi podjąć odpowiednie działania, które pomagają wyeliminować problem. Takim automatycznym mechanizmem jest gorączka. Dzięki niej, nawet bez użycia farmaceutyków, można zwalczyć istniejące infekcje.

Temperatura ciała człowieka jest zmienna. Zależnie od aktywności fizycznej, pory dnia, a nawet płci. Jednak zawsze powinna oscylować w granicach 36,6 stopni Celsjusza. Zależnie od temperatury wyróżnia się różne stany gorączkowe.

Poniżej 38 stopni Celsjusza – stan podgorączkowy
38 – 38,5 stopni Celsjusza – gorączka nieznaczna
38,5 – 39,5 stopni Celsjusza – gorączka umiarkowana
39,5 – 40,5 stopni Celsjusza – gorączka znaczna
40,5 – 41 stopni Celsjusza – gorączka wysoka
Powyżej 41 stopni Celsjusza – gorączka nadmierna

Gorączka jest najczęściej utożsamiana z chorobą, jako jeden z jej objawów, przez co każdy dąży do jak najszybszego jej zwalczenia. Jednak organizm, poprzez podwyższenie temperatury ciała, próbuje zwalczyć infekcję, która go zaatakowała. To taki automatyczny system obronny, który zostaje aktywowany, kiedy wykryje zagrożenie. Zbyt wysoka temperatura jest groźna dla człowieka, jednak gdy na termometrze pojawia się temperatura w granicach 38 -38,5 stopni, jest to znak, że organizm z czymś walczy.

Za regulację cieplną organizmu odpowiada podwzgórze. To część mózgu, która kontroluje wytwarzanie i utratę ciepła przez ciało w celu zapewnienia równowagi cieplnej. Gdy temperatura ciała jest za niska, w stosunku do normalnie przyjętej temperatury, to podwzgórze wysyła impuls, który początkuje termogenezę. To proces zwiększania temperatury poprzez skurcze mięśni. W przypadku, gdy temperatura ciała jest za wysoka, to rozszerzają się naczynia krwionośne, które umożliwiają ochładzanie ciała poprzez pocenie się. Jednak czasami ta równowaga zostaje zachwiana, na przykład poprzez pojawienie się obcych substancji w obiegu. Pirogeny egzogenne (bakterie, wirusy i inne toksyny), które zostały pobrane z zewnątrz, stają się aktywatorem dla makrofagów i powodują wydzielanie się pirogenów endogennych (białka produkowane przez organizm człowieka). W ten sposób, ciało zostaje zaalarmowane, że coś złego się dzieje i wchodzi w stan gorączkowy. Ciepło przestaje być oddawane na zewnątrz i kumuluje się wewnątrz organizmu. Naczynia krwionośne, znajdujące się najbliżej skóry, zwężają się i uniemożliwiają ochłodzenie ciała poprzez pot. Temperatura nieco powyżej 38 stopni Celsjusza powoduje, że białka endogenne skuteczniej walczą z wirusami i bakteriami.

Gorączka jest naturalnym sposobem na obronę organizmu przed infekcją. Nieznaczny stan gorączkowy tworzy środowisko nieprzyjazne rozwojowi mikroorganizmów chorobotwórczych. Dodatkowo, podwyższona temperatura przyśpiesza przemianę materii i oczyszczanie organizmu z toksyn, co wpływa pozytywnie na czas powrotu do zdrowia.

Hipertermia

Od kiedy zauważono powiązanie między gorączką, a jej pozytywnym wpływem na proces zdrowienia, zaczęto interesować się możliwością stosowania takiej metody w leczeniu przewlekle chorych pacjentów. Metoda, która polega na ogrzaniu ciała do temperatur utożsamianych z gorączką to hipertermia. Ten sposób leczenia znany jest już z czasów starożytnych. Dzięki sztucznemu ogrzaniu ciała, można wspomóc białka odpornościowe, aby były bardziej skuteczne w walce z chorobami. Hipertermia może być wykorzystywana do leczenia boreliozy, nadciśnienia tętniczego, zapalenia stawów, reumatyzmu, chronicznych bólów, nerwobólów oraz wielu innych. Jest też skutecznym dodatkiem do tradycyjnych metod leczenia chorób onkologicznych. Przeprowadzone badania wykazały, że chorzy na raka, którzy do standardowego leczenia (chemioterapia, radioterapia, chirurgia) wprowadzili hipertermie, osiągali lepsze wyniki.

Gorączka to bardzo przydatny mechanizm, który uaktywnia się wtedy, kiedy organizm wykryje zagrożenie. Wyższa temperatura ciała umożliwia ciału zwalczanie infekcji znacznie skuteczniej i szybciej niż w normalnych warunkach. Dzięki rozwojowi techniki, lekarze mogą wykorzystywać tę metodę do leczenia konkretnych infekcji i narządów. Z uwagi na to, że hipertermia nie uszkadza zdrowych tkanek, jej zakres stosowania jest bardzo szeroki.